Γράμμα

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που οι σκέψεις μου γίνονταν λέξεις, κρύβονταν σε φακέλους και ταξίδευαν με το ταχυδρομείο. Έμπαιναν λέει στο αεροπλάνο, που εγώ δεν είχα μπει ποτέ, και πετούσαν μέχρι το Βέλγιο.  Τις φανταζόμουν  τότε να μπαίνουν σε ένα γραμματοκιβώτιο που βρισκόταν ανάμεσα σε άλλα πολλά και μάλλον μπρούτζινα, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας που είχε πολλούς ορόφους και πολλούς κατοίκους και ένας από αυτούς ήταν ο δικός μου φίλος.  

Είχα φανταστεί το τραπεζάκι δίπλα στην πόρτα που το γράμμα μου καθόταν και περίμενε μέχρι ανοιχτεί, είχα φανταστεί  ακόμα και τον χαρτοκόπτη. Ξέρω παρόλα αυτά, ότι στην πραγματικότητα καμιά από αυτές τις εικόνες δεν υπήρχε στ’ αλήθεια.  Ξέρω ακόμα ότι δεν είναι σημαντικές, δημιουργήθηκαν μόνες τους, όπως μόνες τους γύρισαν τώρα.  Αυτό που είναι όμως σημαντικό, είναι οι λέξεις μας, που πετούσαν από την Αθήνα στο Βέλγιο και πάλι πίσω, κουβαλώντας σκέψεις, εικόνες και πολλά πολλά ερωτήματα.  

Ένα σωρό ερωτήσεις  που ίσως ποτέ να μην ρωτούσα κανέναν και ένα σωρό απαντήσεις που μάλλον ποτέ δεν θα έγραφα σε χαρτί. Χιλιάδες σκέψεις που δεν ήξερα ότι είχα, είναι στα χέρια ενός αληθινού φίλου.  Γιατί στο χαρτί δεν μπορείς να πεις ψέματα, δεν μπορείς να χαμογελάσεις ούτε να κρυφτείς. Ζωγραφίζεις την αλήθεια σου και την εμπιστεύεσαι στα μάτια κάποιου άλλου. 

Τη δίνεις για πάντα χωρίς επιστροφή.

Ηγέτης

Είμαστε σε αναζήτηση ηγέτη. Χρόνια τώρα. 

Είμαστε σε αναζήτηση ενός προσώπου που θα λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι, σαν δεκανίκι, σαν αγωγός και σαν οποιοδήποτε άλλο χρηστικό αντικείμενο μας βολεύει για να ξεβολευτούμε. 

Για να κατανοήσουμε, για να συνομιλήσουμε, να προχωρήσουμε.

Ένας νέος άνθρωπος που δεν μπορεί να κινηθεί αλλά το κάνει αποφασιστικά μπορεί να  είναι οδηγός.

Ένας νέος άνθρωπος που δεν μπορεί να αρθρώσει, αλλά μιλά μπορεί να είναι φωνή.

Τον είδα και τον πίστεψα.

Γιατί απάντησε λογικά στην παράλογη εποχή τους.

Περί Φόβου

Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν στις ζωές μας μεμονωμένα ή  στη ζωή μας συνολικά, ακολουθεί πάντα μία  περίοδος σιωπής. Συνήθως γεμάτη ήχους, δυνατούς και πολλούς που συχνά αποτυγχάνουν να καλύψουν τον εκκωφαντικό της ήχο. 

Και μοναξιά. Εσωτερική, βαθιά και απόλυτη. 

Και το απόλυτο της μοναξιάς μας είναι η απόλυτη ομοιότητα στη σκέψη μας. Ενοχική και περίπλοκη. Με δυσκολία στην κίνηση και στην ανάσα. Και μετά πάντα η έκρηξη.

Πως γεννήθηκε αυτό το μοτίβο στη γενιά μας; 

Τη γενιά των μεγάλων προσδοκιών και των ονείρων; 

Τη γενιά που μεγάλωσε μαθαίνοντας τον πόνο και τον κόπο κάθε μίας από τις προηγούμενες; 

Τον πόνο και τον κόπο που εξασφάλισαν σε αυτή τη γενιά το μέλλον. Ανοιχτό. Χωρίς πολέμους, χωρίς εμφυλίους, χωρίς πείνα. 

Μια γενιά που αγαπήθηκε πολύ. Που ενισχύθηκε πολύ και που προστατεύθηκε πολύ. Πολύ. Πάρα πολύ.

Μεγάλες προσδοκίες. Μεγάλο  φορτίο. Καιρός να το αφήσουμε κάτω. 

Και μετά ο φόβος. Ο φόβος του πόνου, ο φόβος της αποτυχίας. Με ρώτησε η Angie πριν λίγους μήνες, γιατί οι φίλοι μου που έχουν μεγαλώσει σε αυτή τη χώρα δεν κάνουν ένα βήμα; Γιατί δυσκολεύονται να αλλάξουν αυτό που τους κρατάει πίσω; 

 «Μη, πρόσεχε, όχι στα βαθιά παιδί μου»

Στιχάκι της στιγμής

Όλα εκείνα τα συναισθήματα που κρατάμε κρυμμένα, εκείνα που για μια στιγμή γιγαντώνονται και μας ξεπερνούν, μας κυριεύουν και μας χρωματίζουν. Αυτά είναι που μας κρατάνε κοντά, αυτά είναι που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε ο ένας τον άλλο.  Είναι στιγμές μόνο. Όπως κι εμείς. Είναι στιχάκια.

Και όσοι φύγατε αυτό αναζητάτε.

 Όπου και αν πάμε έρχονται οι στιγμές και μας γυρνάνε πίσω. Κοντά στην αλήθεια μας, στη διαφορετικότητα μας και ξαφνικά η εξόριστη ψυχή δεν είναι μόνη της. Εκεί στους άλλους πλανήτες  είμαστε παρέα. Για μια στιγμή. Για ένα στιχάκι. 

Για όλες τις ενοχές που έχουμε και που νομίζουν ότι θα μας χωρίσουν.

Για όλες τις αμαρτίες που μας ενώνουν, για τις  ατέλειες που αγαπάμε ο ένας στον άλλον. 

Για τη  φωνή  που σπάει και τη σκέψη που χάνεται.  

Ο Ιούδας θα είναι εκεί για να τον κατανοούμε και για να μας λυτρώνει. 

http://www.youtube.com/watch?v=fHuSdjbK3UY

Πολιτικό Όν

Είμαι παιδί της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ίσα  που θυμάμαι την ασπρόμαυρη οθόνη, αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα τη χριστουγεννιάτικη μέρα που είδαμε το ιδιωτικό σήμα. Μου πήρε χρόνια να την κλείσω. Είναι τέσσερα χρόνια τώρα που ανοίγει μόνο μαζί με το DVDplayer. Φυσικά δεν μπορούσα να ακολουθήσω τις συζητήσεις στο γραφείο, αλλά  έτσι κι αλλιώς κι αυτό παρελθόν είναι πια. Χωρίς δουλειά δεν υπάρχουν συνάδελφοι. 

Πριν έντεκα  μήνες μόνο είδα τον πρωθυπουργό της χώρας σε όμορφο νησιωτικό πλάνο να  λέει περίεργα λόγια, που δεν τα καλοκατάλαβα αλλά μου μαύρισαν την καρδιά. Τότε άνοιξα πάλι την τηλεόραση  και προσπάθησα να καταλάβω.  Δεν είχε αποτέλεσμα. Τα λόγια που έβγαιναν από το κουτί με γέμιζαν με φόβο αλλά η εικόνα ήταν παράταιρη.  Την έκλεισα ξανά. 

Είμαι παιδί της γενιάς των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων. Καλή φουρνιά έλεγαν οι  δάσκαλοί μας. Μας προετοίμασαν καλά για κάτι όμως που δεν κατάλαβα ποτέ. Και είναι μια αίσθηση που έχει μείνει από τότε. Μια ανάγκη να ρωτώ και να μαθαίνω.

Είναι μήνες τώρα που δεν ρωτώ,  γιατί δεν ξέρω την ερώτηση. Που δεν ρωτώ, γιατί δεν εμπιστεύομαι την απάντηση. Είναι μήνες που συζητώ παραθέτοντας γεγονότα που αδυνατώ να καταλάβω.  Πριν δύο μέρες άρχισαν να έρχονται απαντήσεις.  Και μέσα μου κομμάτια ενώνονται και λέξεις βρίσκουν τις ρίζες τους. Λέξεις που άκουσα πολύ παλιά για πρώτη φορά.  Σιγά σιγά αρχίζω να καταλαβαίνω τους δασκάλους μου.

Και θα είμαι έτοιμη.

http://www.youtube.com/watch?v=Pgb71Hxi8hE&feature=feedf

Never Let Me Go

Αγαπώ ανθρώπους που η ζωή τους αλλάζει, βελτιώνεται, σώζεται με  μια μεταμόσχευση. Οι λίστες αναμονής όμως μόνο μεγαλώνουν. Το ανθρώπινο σώμα ασθενεί και πονάει. Η ψυχή μου πονάει μαζί του. Είμαι άνθρωπος και έχω ψυχή.

Ο κλώνος έχει;

Η επιστήμη μπορεί να δημιουργήσει ένα ομοίωμα ανθρώπου. Μπορεί όμως στο εργαστήριο να δημιουργηθεί ψυχή;

Στο μυαλό μου η εικόνα του ανθρώπινου σώματος διασωληνωμένου, να αναπτύσσετε άβουλα,  ξυπνάει τη σκηνή του Matrix. Αμέτρητα κορμιά σε αμέτρητες κυψέλες. Ο απόλυτος τρόμος.

Και τότε πως; Κλωνοποιούμε ανθρώπους  για την ιατρική και τους επιτρέπουμε να ζούνε πως; 

Φυλακισμένοι;

Ελεύθεροι;

Και τι γίνεται αν έχουν τελικά ψυχή;

Αυτό σταματάει τον πόνο της δικής μου;

Never Let Me Go λέγεται η ταινία και αναρωτιέμαι γιατί.

Τι είναι αυτό που αρνιέμαι να αφήσω να φύγει και τι είναι αυτό που θέλω απελπισμένα να με κρατήσει;

Δείτε την.  Η ατελείωτη μάχη της θρησκείας, της επιστήμης και της ανθρώπινης ανάγκης που ποτέ δεν βρίσκει απαντήσεις. Μόνο γεννά ερωτήματα. Ούτε η ταινία απαντά. Γεννά όμως πολύτιμη σκέψη.

Μαύρος Κύκνος - Ασπρος Γλάρος

The Word must be heard in Silence.

There must be Darkness to see the Stars.

The Dance is always danced above the hollow place, above the terrible Abyss.

Ursula Le Guin – The Earthsea Quartet

Η αλήθεια είναι απόλυτη. Η σιωπή της ανατριχίλας απλώθηκε στην κινηματογραφική αίθουσα ξεκάθαρα στον χορό του μαύρου κύκνου της Νίνας.  Η σκηνή αυτή είναι όλη η ταινία και η σκηνή αυτή με αφορά. Δεν είμαι μπαλαρίνα, δεν πρέπει να αλλάζω κάθε τόσο τα νύχια των ποδιών μου, δεν πρέπει να προσέχω το βάρος μου και να είμαι πειθαρχημένη.

Ή μήπως όχι?

Υπάρχει απόλυτο πλαίσιο, κοινώς αποδεκτό μόνο που κανένας από τους ανθρώπους που γνωρίζω δεν είναι μέσα. Είναι φτιαγμένο για να μην είναι κανείς μας μέσα. Κι όμως δεν έχω ψυχωτική οικογένεια, δεν θέλω να φτάσω στην κορυφή, δεν έχω μανία καταδίωξης.

Ή  μήπως όχι?

Υπάρχει απόλυτο πλαίσιο για να μην χωράει κανείς μέσα. Υπάρχει για να είναι κενό και να υποκρινόμαστε ότι είμαστε μέσα. Κι όμως δεν είμαι άρτια μπαλαρίνα, σεμνή κοπέλα, άψογη κόρη. Δεν είμαι Κύκνος ούτε μαύρος ούτε άσπρος. Και σίγουρα δεν είμαι Γλάρος.

Ή μήπως όχι?

Νιώθω το σκοτάδι μου. Το νιώθω να προσπαθεί να διαπεράσει τη σάρκα μου. Το ίδιο και το φως μου. Και τα αφήνω. Ή προσπαθώ. Μάλλον προσπαθώ. Και βλέπω. Την μικρή σκοτεινή μου σκέψη να γίνεται εφιάλτης και την όμορφη λαμπερή μου σκέψη να γίνεται όνειρο.

 Ισορροπία.

 Ζητούμενο.

 Ακόμα.