Όταν μάθαινα τη μικρή μου να κοιμάται, εφάρμοζα την ίδια
ρουτίνα σχολαστικά. Διάλεγα ακόμα και τις λέξεις μου προσεκτικά και μετά από
λίγο καιρό η φωνή και τα λόγια μου ήταν ακριβώς τα ίδια κάθε βράδυ. Ξεκίνησε
όταν ήταν μόλις πέντε μηνών, μπάνιο με τον μπαμπά, θηλασμός και καληνύχτα στα
ζωάκια και στις εικόνες που μας κοίταζαν στο μικροσκοπικό δωμάτιό της. Καθώς
έλεγα τα ίδια λόγια της έδειχνα τους φίλους της που θα της κρατούσαν συντροφιά.
Όταν άρχισε να μιλάει , ένιωσα τη φωνή μου σιγά σιγά σε
σημεία να χαμηλώνει και οι ίδιες λέξεις άρχισαν να σχηματίζονται στο δικό της στόμα,
χωρίς σύμφωνα σαν νότες. Όσο μεγάλωνε οι λέξεις ακούγονταν όλο και λιγότερο από
μένα, περισσότερο από ‘κείνη, ώσπου μεγάλωσε τόσο που δεν είχε πια κούνια, δεν
ήθελε αγκαλιά και καληνύχτες και τα λόγια σταμάτησαν να ακούγονται.
Πριν λίγες μέρες αδειάσαμε το σπίτι μας και το μικρό της δωμάτιο
για άλλες περιπέτειες. Όταν ήρθε η ώρα να βγάλουμε τα αυτοκόλλητα που της κρατούσαν
συντροφιά το κάναμε παρέα. Την πήρα
αγκαλιά και της είπα τα ίδια λόγια για τελευταία φορά και με κοίταξε σαν κάτι
να της θύμιζαν για μια στιγμή, και την επόμενη βρήκε κάτι για να παίξει. Φυσικά η συγκίνηση ήταν όλη και μόνο δική μου.
«Καληνύχτα λουλουδάκια
Καληνύχτα μανιταράκια
Καληνύχτα πουλάκια, κουκουβάγιες και δεντράκι.
Καληνύχτα σύννεφο με τη βροχή, καληνύχτα καμηλοπάρδαλη με το
καπέλο σου.
Και καληνύχτα σε όλους τους πλανήτες που έχει βάλει εδώ ο
μπαμπάς για να σε προσέχουν. Και στο λουλούδι και στο μήλο και στο δέντρο και
στο πουλί που είναι πάνω στο δέντρο.
Καληνύχτα στον ήλιο τα σύννεφα και τ’ αστέρια.
Καληνύχτα μωρό μου, Σ’ αγαπώ πολύ».
