Έγραψα αυτό το κείμενο
στην 39η εβδομάδα της δεύτερης εγκυμοσύνης μου περιμένοντας την κόρη
μου να τελειώσει το παιχνίδι της. Δεν πρόλαβα να το δημοσιεύσω. Λίγες ώρες μετά
κρατούσα στην αγκαλιά μου το γιο μου. Ακόμα και αν ο δεύτερος τοκετός ήταν
διαφορετικός από τον πρώτο όπως και αυτά που περιγράφω παρακάτω, νιώθω ότι το
χρωστάω σε εκείνες τις στιγμές των πρώτων οδυνών που έφεραν αυτές τις σκέψεις
να τις αποτυπώσω.
Λίγο πριν το δεύτερο τοκετό, ανακαλώ στη μνήμη μου τις
στιγμές του πρώτου. Και όσο το κάνω, τόσο βρίσκω τον εαυτό μου σταματημένο σε
μια συγκεκριμένη στιγμή. Στην άγρια χαρά που ένιωσα την ώρα των εξωθήσεων. Αυτό
το συναίσθημα με τριγυρίζει τις τελευταίες μέρες, το ψάχνω και όσο το ψάχνω
τόσο αναρωτιέμαι τι το προκαλεί.
Η εγκυμοσύνη είναι πραγματικά μαγική εμπειρία. Όπως και να
την ζήσει κανείς είναι κάθε φορά μοναδική. Για μένα είναι διαδικασία που οδηγεί
βήμα βήμα στο τέλος του εγωισμού. Μια
προετοιμασία για τη μητρότητα. Μια διαδικασία που συντελείται χωρίς να υπάρχει
επιλογή, αυτόματα από τη στιγμή της σύλληψης.
Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης από την πρώτη κιόλας μέρα το
σώμα της γυναίκας διαμορφώνεται για να φιλοξενήσει το μωρό της. Και η ίδια
ακολουθεί τις αλλαγές βήμα βήμα, σχεδόν παθητικά. Όσο καλή και εύκολη και αν
είναι μια εγκυμοσύνη είναι καταλυτική. Η ζωή αλλάζει και ακολουθεί τους ρυθμούς
της εγκυμοσύνης. Σιγά σιγά ένα ένα όλα τα κάστρα της αυτονομίας πέφτουν, ο
ύπνος, η όρεξη και όσο το μωρό μεγαλώνει καταλαμβάνει το σώμα, τη σκέψη, την
καρδιά και τα όνειρα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σε όλο αυτό το διάστημα των
δέκα μηνών της εγκυμοσύνης ακολουθώ τη διαδικασία πειθήνια, παρακολουθώ και
παραδίδω το σώμα μου στη νέα ζωή που δημιουργείται μέσα μου.
Και ύστερα από όλες τις αλλαγές, μετά από δέκα μήνες παραχώρησης
του εγώ στο νέο μωρό, έρχεται η ώρα του τοκετού. Η απόλυτη απόδειξη της αγάπης
της μέλλουσας μαμάς για το μωρό της. Οι οδύνες του τοκετού είναι σαν κύματα.
Σαν κύματα ακολουθούν η μία την άλλη και σαν κύματα κλιμακώνονται και εξελίσσονται.
Και η γυναίκα νιώθει το κύμα να έρχεται και πρέπει να αφεθεί στη δύναμή του, να
μην επιτρέψει σε κανένα μυ του σώματός της να σφιχτεί, γιατί τότε το κύμα θα
γίνει φόβος και ο φόβος πόνος και θα την καταπιεί, θα την οδηγήσει στο βυθό.
Είναι μια στιγμή που ο φόβος της δύναμης του κύματος οδηγεί στον πόνο, σαν ο
πόνος πριν το φόβο να μην υπάρχει, μόνο ο ίλιγγος του κύματος που σε σηκώνει
ψηλά και έχει τη δύναμη να σε πετάξει στα βράχια, μόνο που δεν το κάνει αλλά σε
προσγειώνει κάθε φορά με ασφάλεια στην ακτή, μέχρι να έρθει το επόμενο, το
μεγαλύτερο κύμα. Κάθε κύμα οδηγεί το μωρό λίγο πιο κοντά στην έξοδο, ενώ το
μόνο που μπορείς να κάνεις για να το βοηθήσεις είναι να παρατηρείς σαν θεατής
τα κύματα να διατρέχουν το κορμί σου και να ακολουθείς.
Η μόνη στιγμή που τα ανατρέπει όλα είναι η στιγμή της εξώθησης.
Είναι η πρώτη φορά μετά από δέκα μήνες που μπορείς να αφήσεις το σώμα σου ν’
αντιδράσει. Να χρησιμοποιήσει όλη τη δύναμη και την ενέργεια που συσσώρευε όλο
αυτό τον καιρό για να οδηγήσει το μωρό στον κόσμο. Είναι λίγες οι στιγμές
αυτές, μικρές σε χρονική διάρκεια, άλλα πραγματικά μαγικές. Σαν να ξεκινάει
πάλι ένα ρολόι που είχε σταματήσει, σαν να ελευθερώνεται η λάβα ενός ηφαιστείου
που σιγόκαιγε για μήνες. Είναι η ώρα που παίρνεις το σώμα σου πίσω, που το
διεκδικείς με όλη σου τη δύναμη. Και είναι μεγάλη η χαρά της διεκδίκησης. Kαι
άγρια.
