Είμαι παιδί της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ίσα που θυμάμαι την ασπρόμαυρη οθόνη, αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα τη χριστουγεννιάτικη μέρα που είδαμε το ιδιωτικό σήμα. Μου πήρε χρόνια να την κλείσω. Είναι τέσσερα χρόνια τώρα που ανοίγει μόνο μαζί με το DVDplayer. Φυσικά δεν μπορούσα να ακολουθήσω τις συζητήσεις στο γραφείο, αλλά έτσι κι αλλιώς κι αυτό παρελθόν είναι πια. Χωρίς δουλειά δεν υπάρχουν συνάδελφοι.
Πριν έντεκα μήνες μόνο είδα τον πρωθυπουργό της χώρας σε όμορφο νησιωτικό πλάνο να λέει περίεργα λόγια, που δεν τα καλοκατάλαβα αλλά μου μαύρισαν την καρδιά. Τότε άνοιξα πάλι την τηλεόραση και προσπάθησα να καταλάβω. Δεν είχε αποτέλεσμα. Τα λόγια που έβγαιναν από το κουτί με γέμιζαν με φόβο αλλά η εικόνα ήταν παράταιρη. Την έκλεισα ξανά.
Είμαι παιδί της γενιάς των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων. Καλή φουρνιά έλεγαν οι δάσκαλοί μας. Μας προετοίμασαν καλά για κάτι όμως που δεν κατάλαβα ποτέ. Και είναι μια αίσθηση που έχει μείνει από τότε. Μια ανάγκη να ρωτώ και να μαθαίνω.
Είναι μήνες τώρα που δεν ρωτώ, γιατί δεν ξέρω την ερώτηση. Που δεν ρωτώ, γιατί δεν εμπιστεύομαι την απάντηση. Είναι μήνες που συζητώ παραθέτοντας γεγονότα που αδυνατώ να καταλάβω. Πριν δύο μέρες άρχισαν να έρχονται απαντήσεις. Και μέσα μου κομμάτια ενώνονται και λέξεις βρίσκουν τις ρίζες τους. Λέξεις που άκουσα πολύ παλιά για πρώτη φορά. Σιγά σιγά αρχίζω να καταλαβαίνω τους δασκάλους μου.
