Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν στις ζωές μας μεμονωμένα ή στη ζωή μας συνολικά, ακολουθεί πάντα μία περίοδος σιωπής. Συνήθως γεμάτη ήχους, δυνατούς και πολλούς που συχνά αποτυγχάνουν να καλύψουν τον εκκωφαντικό της ήχο.
Και μοναξιά. Εσωτερική, βαθιά και απόλυτη.
Και το απόλυτο της μοναξιάς μας είναι η απόλυτη ομοιότητα στη σκέψη μας. Ενοχική και περίπλοκη. Με δυσκολία στην κίνηση και στην ανάσα. Και μετά πάντα η έκρηξη.
Πως γεννήθηκε αυτό το μοτίβο στη γενιά μας;
Τη γενιά των μεγάλων προσδοκιών και των ονείρων;
Τη γενιά που μεγάλωσε μαθαίνοντας τον πόνο και τον κόπο κάθε μίας από τις προηγούμενες;
Τον πόνο και τον κόπο που εξασφάλισαν σε αυτή τη γενιά το μέλλον. Ανοιχτό. Χωρίς πολέμους, χωρίς εμφυλίους, χωρίς πείνα.
Μια γενιά που αγαπήθηκε πολύ. Που ενισχύθηκε πολύ και που προστατεύθηκε πολύ. Πολύ. Πάρα πολύ.
Μεγάλες προσδοκίες. Μεγάλο φορτίο. Καιρός να το αφήσουμε κάτω.
Και μετά ο φόβος. Ο φόβος του πόνου, ο φόβος της αποτυχίας. Με ρώτησε η Angie πριν λίγους μήνες, γιατί οι φίλοι μου που έχουν μεγαλώσει σε αυτή τη χώρα δεν κάνουν ένα βήμα; Γιατί δυσκολεύονται να αλλάξουν αυτό που τους κρατάει πίσω;
«Μη, πρόσεχε, όχι στα βαθιά παιδί μου»
