Όταν ήμουν
μαθήτρια μας δίδασκαν ιστορία. Την ιστορία της Ελλάδας, των πολέμων και των
εμφυλίων. Άκουγα, μάθαινα ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Προσπαθούσα να καταλάβω
και μάλιστα νόμιζα ότι καταλάβαινα.
Σήμερα έτυχε να ακούσω ένα απόσπασμα που
αποδίδετε σε λόγια του Φρόιντ όταν μπήκαν οι Ναζί, κατέλαβαν τη Βιέννη και του
έκαψαν τα βιβλία. Για πρώτη φορά ένιωσα. Κάτι. Φαντάστηκα και η φαντασία μου
λειτούργησε. Ίσως γιατί δεν χρειάστηκε να φανταστώ κάτι που ήταν πολύ μακρινό.
Ίσως γιατί είμαστε λίγο πριν. Ένα βήμα, δύο τρία.
Δεν έχει να κάνει
με την απαισιοδοξία ή την αισιοδοξία της ημέρας. Έχει να κάνει με τον φόβο που
ξύπνησε. Με την απειλή που είναι εδώ και καμιά φορά θες να τη δεις, άλλες την
αγνοείς και άλλες απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς από το να την παραδεχτείς.
Νομίζουμε ότι το
κακό είναι εδώ. Και ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα. Νομίζουμε ότι είναι εδώ και
ότι το γνωρίζουμε. Ότι το αναγνωρίζουμε καθημερινά γύρω μας. Μερικοί νομίζουμε
ότι το αντιμετωπίζουμε ή ότι προσπαθούμε. Και κάπως έτσι πέφτουμε για ύπνο το
βράδυ. Όμως δεν είναι εδώ. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Είναι κοντά.
