Ένα κοκτέιλ χωρίς όνομα

Με ένα κοκτέιλ χωρίς όνομα αποχαιρετώ δωδεκάμισι μήνες θηλασμού και καλωσορίζω τις επόμενες μέρες που σαν το ποτό μου έτσι κι αυτές δεν έχουν ακόμα το όνομά τους.  Ο θηλασμός είναι ένα μαγικό ταξίδι, μια εμπειρία για την οποία είμαι ευγνώμων. Δεν είναι εύκολο, τουλάχιστον για μένα δεν ήταν, ταλαιπωρήθηκα, στεναχωρήθηκα, έκλαψα, γέλασα και τα κατάφερα. Όχι μόνη μου. Παρέα. Με εκείνον που με στήριζε και εκείνη που δεν το έβαλε ποτέ κάτω και πάντα ζητούσε.

Τους ευχαριστώ και τους δύο που μου έδωσαν την ευκαιρία να νιώσω τι σημαίνει δίνεις τροφή, γραμμάρια, εκατοστά και πάνω απ’ όλα ηρεμία και αγάπη. Ευχαριστώ τη μικρή μου που κάνει κάθε της βήμα και κάθε της μετάβαση με ευκολία και τον αγαπημένο μου για την εμπιστοσύνη του, την αγάπη του και φυσικά … γι αυτό το ποτό.

Κάπου στη μέση…

 Κάποτε στα χρόνια του κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση οι γιατροί αμείβονταν πραγματικά ελάχιστα. Ο μισθός ενός ελαιοχρωματιστή ήταν αρκετά μεγαλύτερος από εκείνον ενός γιατρού. Τα νοσοκομεία ήταν κρατικά. Και τα πανεπιστήμια κρατικά ήταν. Η λογική ήταν ότι το κράτος έχει πληρώσει για τις σπουδές του γιατρού πολλά χρήματα για πολλά χρόνια. Ενώ ο ελαιοχρωματιστής δεν κόστιζε τίποτα στον κρατικό μηχανισμό.  Κάποια στιγμή ο γιατρός έπρεπε να ξεχρεώσει το κράτος.

 Σήμερα στα χρόνια του καπιταλισμού στις ΗΠΑ, ο γιατρός αμείβεται αρκετά καλά. Ο μισθός ενός ελαιοχρωματιστή δεν πλησιάζει το μισθό ενός γιατρού. Τα νοσοκομεία δεν είναι κρατικά. Ούτε τα πανεπιστήμια είναι κρατικά. Ο γιατρός για να σπουδάσει πρέπει να πάρει ένα υπέρογκο δάνειο. Όταν θα τελειώσει τις σπουδές του θα προσληφθεί αμέσως από το νοσοκομείο που από τον  μισθό του αναλαμβάνει να του πληρώνει τη δόση του δανείου. Κάποια στιγμή ο γιατρός πρέπει να ξεχρεώσει τις τράπεζες.  

 Κάπου ανάμεσα στον χωροχρόνο βρίσκεται η  Ελλάδα. 

(Λίγες σκέψεις, γιατί  τα γεγονότα θα μας προλάβουν)

Αμαρτία

Για μισό λεπτό. Μισό λεπτό να καταλάβω. Θα φτιάξω μικρές προτάσεις για να μην χαθώ.

 Χτες άκουσα πάλι τον πρωθυπουργό της χώρας μου. Δηλαδή τον πρωθυπουργό μου. Δεν έχει σημασία αν τον ψήφισα ή όχι. Είναι ο αρχηγός του κράτους . Δηλαδή όλων μας. Αυτός που φροντίζει για όλους μας. Μας εκπροσωπεί, εργάζεται για τη χώρα αυτή.  Για όλους μας δηλαδή. Ωραία μέχρι εδώ.  

Ήταν πάλι εριστικός. Εριστικός και φανερά εκνευρισμένος με κάποιους από τους συμπολίτες μου. Είπε πάλι ότι θα είναι αποφασιστικός. Είπε «Εγώ έκλεισα την αμαρτωλή ΕΡΤ» και επέτρεψε να γίνουν αυτόματα περισσότεροι από τους μισούς πολίτες της Ελλάδας «αμαρτωλοί» που θέλουν την ΕΡΤ ανοιχτή.  Γιατί το ξέρει ότι υπάρχουν πολίτες που θέλουν την ΕΡΤ ανοιχτή. Και δεν είναι δύο και τρείς. Είναι τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός.

Γιατί ο πρωθυπουργός μιας χώρας επιτίθεται στο μισό πληθυσμό της;  Γιατί κάνει με αυτό τον τρόπο τους μισούς να νιώθουν υπέρμαχοι του κακού και της αμαρτίας (δεν είναι τυχαία λέξη η αμαρτία) και  ταυτόχρονα φορτίζει τους άλλους μισούς και τους οπλίζει με το «δίκιο και το συμφέρον» του τόπου;  Πώς είναι δυνατόν αντί να προσπαθεί ο επικεφαλής μας να μας ενώσει, να εκτονώσει την ένταση να μας φορτίζει πιο πολύ, να μας πολώνει; 

Εμφανίστηκε αποφασιστικός με την ΕΡΤ, όπως υποστήριξε, γιατί κάθε φορά που προσπαθούσε να φτιάξει το πρόβλημα δεν τα κατάφερνε. Αναρωτιέμαι πραγματικά αν ζητάει την κατανόησή μου. Να τον συμπονέσω. Να τον λυπηθώ. Που παραδέχεται ότι προτίμησε να κατεβάσει τον διακόπτη, γιατί δεν μπορούσε να αναδιοργανώσει μια εταιρία. Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι. Αν δεν μπορεί ο πρωθυπουργός της χώρας να φτιάξει τα κακώς κείμενα της χώρας ποιος μπορεί; 

Δίνω στον πρωθυπουργό της χώρας την αξία που του πρέπει. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι ότι πρόκειται για άνθρωπο. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι πόσο έξυπνος είναι και από ποια συναισθήματα διακατέχεται.  Δεν είναι ανθρώπινος ο ρόλος που επέλεξε. Είναι λάθος να υποβαθμίζω το ρόλο του με το να του δίνω συναισθηματική υπόσταση. Άσε που είναι και παγίδα.

Θα προχωρήσει λέει όπως και να χει.  Για το καλό λέει του Ελληνικού λαού.  Ποιού Ελληνικού λαού; Του καλού ή του κακού; Του αμαρτωλού ή του καλού Χριστιανού;  Μας χωρίζει καθημερινά, μας διχάζει ξεκάθαρα. Και μας φορτίζει με έντονες λέξεις, και μας βάζει θέσεις που δεν έχουμε επιλέξει.  Γιατί;  

Το πάρτι

Τι σχέδια έχουν κατά νου; Αυτό είναι στο μυαλό μου από χτες. Πως είναι δυνατόν να κλείνεις την δημόσια ραδιοτηλεόραση μιας χώρας σε ένα απόγευμα. Τι σχέδια έχουν; Τι ιδέες μπήκαν στο μυαλό τους από την εξέγερση στην Τουρκία;  Είναι το κλείσιμο της ΕΡΤ το πρώτο βήμα, ένα απαραίτητο βήμα για τα σχέδια τους; 

Από σήμερα η πληροφόρηση των πολιτών από την τηλεόραση θα γίνεται μόνο από τα ιδιωτικά κανάλια. Από τα μέσα αυτά που έχουν φροντίσει τόσα χρόνια για την ύπνωση. Και όχι με κρυφά δόλια μέσα.  Φανερά. Και τώρα φανερά μένουν μόνοι τους. Πως θα ξέρεις τι πραγματικά γίνεται βλέποντας τις ειδήσεις στα ιδιωτικά κανάλια; Θα μου πεις ήταν η ΕΡΤ τέλεια. Όχι δεν ήταν. 

Εργάστηκα 6 χρόνια στην Δημόσια Τηλεόραση και υπάρχουν προβλήματα. Πολλά. Αλλά  το «μαύρο» στον κρατικό φορέα ενημέρωσης δεν είναι λύση είναι πραξικόπημα. Κυριολεκτικά.

Δεν υπάρχει ενημέρωση πια στη χώρα. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα. Καμία. Οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί στην Ελλάδα δεν έχουν άδειες λειτουργίας. Βρίσκονται σε ένα καθεστώς ουσιαστικά παράνομης λειτουργίας. Λειτουργούν δηλαδή με την ανοχή των κυβερνήσεων και με τις πλάτες τους. Έχουν  φροντίσει κάποια χρόνια τώρα να μας πείσουν ότι η ΕΡΤ είναι ένα σκάνδαλο, μια κρατική τρύπα που ρουφάει τα χρήματά μας. Φυσικά έχουν καταφέρει πολλά. Γκρούπ στο Facebook «δεν θέλω να πληρώνω την ΕΡΤ», φωνές από χτες ότι « επιτέλους δεν θα πληρώνουμε την ΕΡΤ, δεν την έβλεπε κανείς»,  κλπ.  Είναι οι ίδιοι που θέλανε να μας πείσουν ότι ο ΟΠΑΠ είναι ζημιογόνος.  Το μονοπώλιο του αθλητικού στοιχήματος σε όλα τα Βαλκάνια. Έτσι και η ΕΡΤ. Αλλά η ουσία είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση στην επιλεκτική ενημέρωση, στο διαδίκτυο, έχουν μόνο το κουτί. Και δεν ξέρω αν κι εγώ αύριο θα έχω πρόσβαση στο Ιντερνετ. Μπορεί να μου το απαγορεύσουν. Και σε μένα και σε όλους μας. 

Φαίνεται τραβηγμένο; Το ότι έκλεισαν την μόνη πηγή ενημέρωση για τόσους συμπολίτες μας έτσι απλά σε λίγες ώρες δεν είναι τραβηγμένο; Το ότι έστειλαν τα ΜΑΤ να για να εκτελέσουν την εντολή δεν είναι τραβηγμένο; Το ότι έστειλαν τα ΜΑΤ να σταματήσουν τη μετάδοση ιδιωτικού ραδιοφωνικού σταθμού που μετάδιδε το πρόγραμμα της ΕΡΤ δεν είναι τραβηγμένο; 

Τα δύο τρίτα της τρικομματικής κυβέρνησης διαφωνούν λέει, αν και το ξέρανε λέει, αποφασίσανε να μας πουν τις διαφωνίες τους (τα δύο τρίτα πάντα) την ώρα που έπεφτε «μαύρο» στην ενημέρωση. Είμαστε πια στα άκρα και αν δεν το έχουμε αποφασίσει εμείς, το έχουν αποφασίσει αυτοί.  

 Αυτοί, έχουν ετοιμάσει τα πάντα για το πάρτι. Μόνο οι καλεσμένοι λείπουν. Εμείς.

Κοιμήσου Περσεφόνη

Όταν ήμουν μαθήτρια μας δίδασκαν ιστορία. Την ιστορία της Ελλάδας, των πολέμων και των εμφυλίων. Άκουγα, μάθαινα ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Προσπαθούσα να καταλάβω και μάλιστα νόμιζα ότι καταλάβαινα.

Σήμερα έτυχε να ακούσω ένα απόσπασμα που αποδίδετε σε λόγια του Φρόιντ όταν μπήκαν οι Ναζί, κατέλαβαν τη Βιέννη και του έκαψαν τα βιβλία. Για πρώτη φορά ένιωσα. Κάτι. Φαντάστηκα και η φαντασία μου λειτούργησε. Ίσως γιατί δεν χρειάστηκε να φανταστώ κάτι που ήταν πολύ μακρινό. Ίσως γιατί είμαστε λίγο πριν. Ένα βήμα, δύο τρία. 

Δεν έχει να κάνει με την απαισιοδοξία ή την αισιοδοξία της ημέρας. Έχει να κάνει με τον φόβο που ξύπνησε. Με την απειλή που είναι εδώ και καμιά φορά θες να τη δεις, άλλες την αγνοείς και άλλες απλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς από το να την παραδεχτείς.

Νομίζουμε ότι το κακό είναι εδώ. Και ακριβώς εκεί είναι το πρόβλημα. Νομίζουμε ότι είναι εδώ και ότι το γνωρίζουμε. Ότι το αναγνωρίζουμε καθημερινά γύρω μας. Μερικοί νομίζουμε ότι το αντιμετωπίζουμε ή ότι προσπαθούμε. Και κάπως έτσι πέφτουμε για ύπνο το βράδυ. Όμως δεν είναι εδώ. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Είναι κοντά. 

Η Μεγάλη Μαμά

Είναι καιρός που θέλω να γράψω, αλλά στο κουβάρι του μυαλού μου δεν έβρισκα την άκρη. Πολλά χρώματα το κουβάρι και ίσως και πολλές άκρες. 

Έξω από το παράθυρό μου ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος και αμέσως έρχεται το πρώτο συναίσθημα. Οργή. Πόσο μπορεί να έχουν κακοποιηθεί αυτές οι νότες για να δημιουργούν τέτοια συναισθήματα. 

Αδερφέ, διάβασα τις λέξεις σου. Και κάπου εκεί στη μέση γράφεις για τη Μεγάλη Μαμά. Ποιά Μαμά; Δεν είναι έτσι η Μανάδες, αδερφέ. Οι Μανάδες δεν έχουν χέρια, έχουν φτερούγες που αγκαλιάζουν. Τούτη εδώ η χώρα έχει νύχια να σου βγάλει τα μάτια. 

Οι γονείς, αδερφέ, κρίνονται από τα παιδιά τους. Και κοιτώ γύρω μου και αδέρφια δεν βλέπω. Κάτι αμάξια βλέπω,  κάτι μάσκες και φασισμό αδερφέ, όπου και να γυρίσω τα μάτια μου. Μην ακούς αυτά που λένε, είναι παντού.

Στην δεσποινίδα με το αυτοκίνητο που κλείνει την πρόσβαση στο πεζοδρόμιο για να πάει «ένα λεπτάκι» να πάρει το φουστάνι από τη μοδίστρα, λες κι εσύ δεν είσαι άνθρωπος να βγεις με το καρότσι στο δρόμο με το σακατεμένο σου κορμί ή με το παιδί σου μέσα και ας βρέχει. Εκείνη μόνο να μην περπατήσει πέντε μέτρα και βραχεί το μαλλί! 

Στην κυρία που μπαίνει μπροστά σου στην ουρά, διακριτικά σαν να μην υπάρχεις, γιατί δεν υπάρχεις αδερφέ. Εκείνη έχει πιο σπουδαία μέρα από σένα και πιο σημαντική και καλύτερη οικογένεια και καλύτερο σκύλο.

Στον κύριο που οδηγεί στην βοηθητική στους πηγμένους οδικούς άξονες. Γιατί είναι πιο έξυπνος από σένα αδερφέ. Και ας μην έχει να περάσει το ασθενοφόρο με τη μάνα του να φτάσει στο νοσοκομείο και χαθεί μια ζωή εξαιτίας του στην κίνηση. Αυτός εξακολουθεί να είναι πιο έξυπνος. Θα σε προσπεράσει κι αυτός λιγότερο διακριτικά, γιατί δεν υπάρχεις γι αυτόν, αδερφέ.

Στις δυνάμεις καταστολής που μπαίνουν στα χωριά και ρίχνουν χημικά. Γιατί σηκώνεις κεφάλι αδερφέ και δεν κάνει. Πρέπει κάποιος να σου δείξει το όριο.

Γιατί στην Ελλάδα είσαι το αμάξι σου. Η γραβάτα σου και η δουλειά σου. Και τώρα που χάνονται αυτά δεν μένει τίποτα και γίνεσαι τίποτα. Και σαν τίποτα γελάς όταν κακοπαθαίνει ο αδερφός σου. Δεν βοηθάς, γιατί δεν έχεις τίποτα να δώσεις και γιατί δεν ξέρεις πως. Και δεν ξέρω αδερφέ. Αυτή η Μάνα που λες μπορεί να έχει πεθάνει κι αυτή. Μπορεί να ήταν αυτή που πέθανε στην κίνηση μέσα στο φρακαρισμένο ασθενοφόρο. Μπορεί να πέθανε από ασφυξία στην Ιερισσό.  

Αν ήταν στο χέρι μου αδερφέ θα την σκότωνα ξανά και ξανά σε εκείνο το χωριό και στο διπλανό και σε όλα. Γιατί στην Ιερισσό γίναμε για λίγο όλοι ίσοι. Αν φτάσουν σε όλα τα χωριά και μας ψεκάσουν δηλητήριο θα καταλάβουμε, ίσως μόνο τότε.

Το «Όχι» σου αδερφέ μου άλλαξε τον κόσμο. Γιατί ειπώθηκε. Και ας ήρθε η τιμωρία. Τουλάχιστον τώρα καταλάβαμε γιατί στην Ελλάδα λένε όλοι «Ναι». Γιατί φοβούνται την τιμωρία. Αλλά θα έρθει και θα είναι καλοδεχούμενη σαν ευλογία. Και η καταστροφή για να γεννηθούμε ξανά. Γιατί αδερφέ είσαι Ελεύθερος Κατακτημένος, εγώ είμαι απλά το δεύτερο.

Ελεύθεροι Κατακτημένοι