Χαμόγελο

Σίγουρα έχει να κάνει με τον καιρό. Τον ήλιο που αποφάσισε να βγει και να με ζεστάνει. Σίγουρα έχει να κάνει και με την Κυριακή. Με τους αριθμούς που με έβγαλαν από τη γωνία. Από τότε δεν έχω σταματήσει να χαμογελάω. Σε κάποιες στιγμές την Κυριακή το βράδυ γέλασα κιόλας, δυνατά. Με τον Πάγκαλο που μιλούσε για την «καταστροφή της χώρας» , για το χειρότερο του εφιάλτη που πήρε σάρκα και οστά. Γέλασα πολύ με τον Κρανιδιώτη που είδε τις «δυνάμεις του χάους» να κερδίζουν την εκλογική αναμέτρηση.  Λίγο έλειψε να αναφερθούν στις δυνάμεις του σατανά. Καμία αναφορά σε ανθρώπους που ψήφισαν. Στους ίδιους ανθρώπους που τους ψήφιζαν. Ξαφνικά έγιναν δυνάμεις του χάους, συντεχνίες, κακή διαιτησία. Αληθινή, αυθεντική,  ποδοσφαιρική αντίδραση.  Ρεάλ και Μπαρτσελόνα εκτός τελικού…

 

Είδα το χάρτη της Ελλάδας να χωρίζεται στην πρωτεύουσα και την επαρχία.  Είδα τη γενιά μου αντίθετη έως αντίπαλη με τη γενιά των γονιών μου.  Σαν να είμαστε από την άλλη πλευρά του καθρέφτη και να βλέπουμε άλλη πραγματικότητα.  Ανησυχώ, αλλά ακόμα χαμογελάω.

Από την Κυριακή το βράδυ ανοίγω την τηλεόραση. Και μετά από πολύ καιρό καταλαβαίνω. Σαν να αποφάσισαν αυτοί εκεί μέσα στο κουτί να μιλήσουν μια γλώσσα που μπορώ να καταλάβω. Δεν εξαφανίστηκαν οι διγλωσσίες, το από κάτω κείμενο, οι λέξεις που σκόπιμα ταράζουν ή συγκινούν. Αλλά έχει προστεθεί μια άλλη γλώσσα. Που μπορώ να καταλάβω.

Τρόμαξα με τη Χρυσή Αυγή. Την Κυριακή και τη Δευτέρα και τώρα. Καλύτερη ώρα για την άρση της βουλευτικής ασυλίας δεν μπορώ να σκεφτώ. Και μου κόβει τη χαρά. Μαχαίρι. 

Με τρομάζουν όμως και όλοι αυτοί που θα μιλήσουν για αδιέξοδα, που θα θελήσουν διχάσουν ξανά. Με τρομάζουν και αυτοί που θα τους πιστέψουν. Μα πιο πολύ ακόμα με τρομάζουν αυτοί που δεν άλλαξαν, αυτοί που δεν έκαναν καν το μεγάλο λάθος της Χρυσής Αυγής.  Το πρόβλημα με το φασισμό είναι ότι δίνει άλλοθι  σε όλους. Ξαφνικά όλοι οι άλλοι είναι  λιγότερο λάθος, λιγότερο επικίνδυνοι. 

 Μόλις γυρίσαμε στη λάθος πλευρά του καθρέφτη.

Κάτι άλλαξε. Δεν έχει σημασία που θα πάει. Για μια φορά έγινε. Στη δική μου την ζωή ως πολιτικό ον έγινε τώρα.  Και δεν θα σταματήσω να χαμογελάω.

ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ

Τις τελευταίες μέρες κάτι έχει αλλάξει. Σκέφτομαι  τη γενιά της Μεταπολίτευσης. Το παραμύθι στο οποίο ζούσαν και πόσο κενοί θα πρέπει να αισθάνονται τον τελευταίο καιρό. Εμείς τα παιδιά τους,  τους κατηγορούμε για όλα, οι πολιτικοί που στήριζαν τους κατηγορούν για όλα, ολόκληρη η Ευρώπη τους κατηγορεί για όλα. Παράλληλα η ζωή τους καταρρέει και εκείνοι κατηγορούν τους εαυτούς τους για όλα.

 

Αγαπημένε κύριε και κυρία της Μεταπολίτευσης.

Εσύ που τόσα χρόνια πήγαινες στην κάλπη με κριτήριο τη δουλειά σου και τη δουλειά του παιδιού σου, μπορείς σήμερα να ησυχάσεις. Κανείς δεν μπορεί και δεν θέλει πλέον να βολέψει κανέναν. 

 

Εσύ που ήσουν ιδεολόγος. Που ήξερες τη διαφορά σκόρδο – κρεμμύδι.  Δεξιά, αριστερά και κέντρο. Τώρα μείνανε οι λέξεις. Εσύ στη βάση και στην κορυφή μια ιδέα που δεν είναι δικιά σου. Δεν είναι κανενός. 

Εσύ που τόσα χρόνια πήγαινες να ψηφίσεις γιατί ονειρευόσουν την Αλλαγή. Αυτή την πολύπαθη λέξη στα χείλια πολιτικών που για σένα όμως ήταν ένα καλύτερο αύριο. Αυτή την άνοιξη κανείς δεν σου τάζει Αλλαγή.  Η λέξη δεν προφέρεται γιατί ξέρεις  καλά ότι η όποια αλλαγή είναι να έρθει είναι για το χειρότερο.

Εσύ που τα τελευταία χρόνια πείστηκες για την ενοχή σου. Ομολόγησες, ανέλαβες την ευθύνη και πήγες πάλι στο παραβάν για να ψηφίσεις την τιμωρία σου, με την προϋπόθεση να γλιτώσεις τα παιδιά και τα εγγόνια σου. Έμαθες ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν θέλουν οι τιμωροί σου να σώσουν ούτε εσένα, ούτε τα παιδιά σου, ούτε το νόμισμά σου ούτε τη χώρα σου. Εκβιάζουν πάλι, την ίδια στιγμή που έχουν πει ξεκάθαρα ότι έχουν αποτύχει. Ζητούν τη συγχώρεσή σου για την αποτυχία τους, στην χρεώνουν για άλλη μια φορά και σε εκβιάζουν ξανά να αποτύχεις μαζί τους. Το είπαν και το λένε παντού ανοιχτά και όμως φοβάσαι να το ακούσεις. 

Άκουσέ το. Δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει ελπίδα. Είσαι επιτέλους ελεύθερος.

 

Και τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;

 Μπορείς να πας και πάλι στην κάλπη. Και να βάλεις μέσα όποιο χαρτάκι θέλεις.  Όποιο θέλεις. Ο δρόμος των μεγάλων κομμάτων είναι προδιαγεγραμμένος και τον ξέρεις. Γκρεμός. Υπάρχουν και οι άλλοι  που λένε ότι δεν θα τον ακολουθήσουν. Μπορεί να μπορούν, μπορεί και όχι. Δεν έχει σημασία όταν είσαι ήδη χαμένος. 

Βαθιά ανάσα.

Ελεύθερος.