Φυλαχτό

Από μικρή είχα πολύ μακριά μαλλιά. Μου αρέσουν τα μακριά μαλλιά.  Τα τελευταία χρόνια δοκίμαζα και τα πιο κοντά. Όταν όμως έμεινα έγκυος στο δεύτερο άκουσα για τη δωρεά φυσικής τρίχας για παιδιά που κάνουν θεραπείες. Αποφάσισα  λοιπόν να τα αφήσω για μια τελευταία φορά πολύ μακριά. Τα μαλλιά στην εγκυμοσύνη είναι πιο πολλά, πιο δυνατά πιο λαμπερά και ακόμα άβαφα. Και εγώ θα τα χαιρόμουν και θα τα δώριζα στην καλύτερή τους κατάσταση. 

Έτσι κι έγινε.  Πέρασε η εγκυμοσύνη και τα μαλλιά μου ακόμα μεγάλωναν. Και επειδή η ομάδα που συγκεντρώνει τις κοτσίδες ανακοίνωσε ότι είχε αρκετές μέχρι το τέλος του 16, είπα να περιμένω κι άλλο λίγο, και το μωρό έγινε ενός, πέρασε και ο θηλασμός και η κοτσίδα μου μάκραινε. 

Και έτσι την έκοψα.  Και από τότε την έχω στο συρτάρι μου. Η ομάδα έβγαλε καινούρια ανακοίνωση και ακόμα η κοτσίδα ακόμα δεν έχει βρει το στόχο της. 

Εγώ πάλι φεύγω. Αύριο. Για άλλο στόχο, διαφορετικό. Και η κοτσίδα θα έρθει μαζί μου. Μέχρι να βρει το δικό της δρόμο, θα με ακολουθήσει στον δικό μου καινούριο. Κάτι από την παλιά ζωή. 

Φυλαχτό.

Φωνή – Εκτός Ορίων

Πώς να περιγράψεις την ποίηση;

Να μην την περιγράψεις.

Να αφήσεις τις λέξεις να πάρουν τη μορφή τους αυτόνομα, σαν ο ποιητής να μην έχει επιλογή. Σα να προσπάθησε να τις κρύψει, κι αυτές να βγήκαν μόνες, αυθάδικες, δυνατές να πουν αυτό που μάταια προσπαθεί η ψυχή να πει και να κρύψει. 

Πώς να κρύψεις την ποίηση; 

Αυτή που δεν καταλαβαίνεις αλλά σε καταλαβαίνει αυτή.

Αυτή που θες να μην ακούσεις, αλλά φωνάζει.

Επιτέλους κάποιος φωνάζει.

Φωνάζει.

Και περνά τα όρια. Αυτά που νομίζεις ότι έχεις θέσει.

 

Αυτές οι λέξεις δεν είναι κριτική μιας παράστασης. Είναι σχήματα στο χαρτί. Η παράσταση φωνάζει, δυνατά, αντηχεί και θα αντηχεί για καιρό μέσα μου. Έγινε ένα με τη φωνή που δεν άκουγα και ήθελα τόσο να ακούσω. 

Ειλικρινά ευχαριστώ So7.  

Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης.

 Δευτέρα βράδυ 

Φλεβάρης 2017