Μαμά ετών δύο

Τα τελευταία δύο χρόνια γράφω αυτό το κείμενο στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Είναι μια συνήθεια που έχω από παιδί, να τοποθετώ τις σκέψεις μου σε κείμενα με λέξεις. Όταν όμως η Κατερίνα μου ζήτησε ένα κείμενο, ήξερα ότι αυτές οι λέξεις κάποια στιγμή θα σχηματιστούν. Και έψαχνα στο μυαλό μου να βρω την πιο σημαντική μου σκέψη να την γράψω. Κάπως έτσι έγινα δύο χρόνων….

Τον προπερασμένο Νοέμβρη γνώρισα την κόρη μου. Ήταν ένα μικρούτσικο πλάσμα με όρθια μαύρα μαλλιά χωρίς φωνή ανθρώπινη. Εκείνες οι πρώτες ώρες της γέννησής της μαμάς και του παιδιού είναι καταχωρημένες σαν όνειρο. Θυμάμαι μόνο την ανάγκη μου να είμαστε στο σπίτι μας οι τρείς μας, η καινούρια μας οικογένεια και όχι στο δωμάτιο ενός μαιευτηρίου με κόσμο και φωνές. Και όπως εκείνη η πρώτη μου θέληση μεγάλωσε και έγινε ανάγκη έτσι άδειασα από τα θέλω και μου έμειναν οι ανάγκες.

Εκείνα που θέλω πια, τα θέλω πολύ, παλεύω για αυτά. Οι πρώτες βδομάδες του θηλασμού, γεμάτες αγωνία και κλάμα και έγιναν μήνες με ευκολία και ευτυχία. Και περισσότερο από αυτό το πρώτο μας δύσκολο ταξίδι κατάλαβα ότι κάτι έχει αλλάξει σε μένα.

Μαθαίνω, μαθαίνω κάθε μέρα καινούριες λέξεις, καινούριους τρόπους να εκφραστώ και να επικοινωνήσω. Μαθαίνω να ζωγραφίζω άχαρα ζωάκια που βελτιώνονται αργά. Μαθαίνω να περπατώ αργά και προσέχω πολύ, μαθαίνω να σκέφτομαι απλά και να βλέπω καθαρά. Μαθαίνω να ακούω πολύ και να μαντεύω τις λέξεις πίσω από τους ήχους.

Το πιο σημαντικό όμως απλά το είδα μπροστά μου και δεν μαθαίνεται. Το κακό δεν υπάρχει, ο εγωισμός δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει μέσα στην κόρη μου και δεν υπάρχει σε κανένα παιδί και έτσι δεν υπάρχει λόγος και ανάγκη να υπάρχει και σε μένα. Αυτό δεν υπάρχει τρόπος να το μάθω. Αυτό το παλεύω κάθε μέρα. Παίρνω κουράγιο από το χρόνο και συνεχίζω. Είμαι μόνο δύο χρονών …