Πατρίδα

  « Η νοσταλγία. Αυτό είναι. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στο οποίο να επιστρέφω τόσο συχνά. Όχι με τη ρομαντική της έννοια, αλλά με αυτή που σου σκίζει τα σωθικά, που σου φανερώνει ξανά το αληθινό σου πρόσωπο - το πρόσωπο που η ροή της καθημερινότητας σε κάνει να ξεχνάς - πριν σε εκσφενδονίσει πάλι μπροστά.» 

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης απαντά στην ερώτηση τι είναι πατρίδα.

Και είναι αυτό. Ακριβώς. Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα. Σε κάθε επιστροφή. 

Σκέφτομαι εκείνους που δεν έχουν πατρίδα. Τόπο δικό τους. Ρίζα, αρχή. Όσο και αν προσπαθώ δεν θα το νιώσω ποτέ. Ίσως γιατί δεν θέλω πραγματικά. Γιατί αυτή είναι η μόνη μοναξιά που με τρομάζει. Να μην έχει «γραφτεί» το αληθινό μου πρόσωπο πουθενά. Και να το ψάχνω μόνη μου, χωρίς να μου φανερωθεί αυθάδικα και απροσκάλεστα. Με ή χωρίς επιλογή, το αληθινό σου πρόσωπο που το ξέρει ακόμα και το χώμα. Μεγάλη ελευθερία.  Ανάσα, ξεκούραση.

Για κείνους που έχουν πατρίδα και την έχουν ξεχάσει, ας κάνουν μια επιστροφή. Είναι καιρός.

Για κείνους που δεν έχουν, να βρουν. Να δημιουργήσουν. Για εκείνους που θα ‘ρθουν.

Γιατί υπήρξαμε. Ότι και να γίνει. 

Στις μητέρες μας...

Πάλι μία ταινία τα έκανε όλα.

Μετά από εκείνο το ξαφνικό χαμόγελο του Μαΐου, οι οθόνες σταμάτησαν να μου χαρίζουν χαμόγελα. Απορία ναι και σε μεγάλη ποσότητα. Θλίψη, φόβο. Τιμωρήθηκα μάλλον. Ήθελα μάλλον να χαμογελάσω και βιάστηκα. 

Έπειτα πάλι τα έκλεισα όλα. Για μεγάλη περίοδο. Στο Off οι οθόνες. Βοήθησαν και οι συγκυρίες , λίγο και η αντίδραση στην απογοήτευση, λίγο και η ζωή που μπήκε σε άλλο δρόμο. Πάει…

Από το καλοκαίρι η τηλεόραση είναι σβηστή. Και να την ανοίξω δείχνει μόνο χιονοθύελλα. Οπότε θα μας αδειάσει τη γωνιά γιατί πιάνει και χώρο. 

Στη μικρή μου οθόνη διαβάζω και βλέπω μόνο βία. Και απόψεις που αντιδρούν ή τη θρέφουν. Ανάμεσά μας. Και στο «μας» βάζει ο καθένας ότι θέλει. Μου φαίνεται ότι στ΄ αλήθεια χωράει ό,τι ο καθένας θέλει. Αρκεί να έχει λίγο από μας. 

Κάτω από το σπίτι μας, μέσα στο σπίτι μας, στη γειτονιά μας, ανάμεσα στους φίλους μας, στις δουλειές μας, στην πόλη μας, στο κράτος μας, στο μυαλό μας. Όποιος και να είναι ο άλλος, σίγουρα ο ένας είναι ένας από μας. 

Και μετά απόψεις. Απόψεις για τη βία. Απόψεις για τη μη βία. Απόψεις για το τι είναι βία.  Και όλα με μια μορφή βίας. 

Κούραση. 

Μέχρι χτες.

Και γέλιο και χαμόγελο και άλλη οπτική.  Από πλάσματα ανθρωποειδή με ιδιαίτερο κοινό χαρακτηριστικό  το γένος θηλυκό και το μητρικό ένστικτο. Μια κατηγορία ανθρώπων με ιδιαίτερη δύναμη που έχω κάθε λόγο να θέλω να γνωρίσω. Το χαμόγελο γύρισε και το μοιράζομαι. 

Είναι και λίγο απάντηση είναι και λίγο απόφαση.

 

Χαμόγελο

Σίγουρα έχει να κάνει με τον καιρό. Τον ήλιο που αποφάσισε να βγει και να με ζεστάνει. Σίγουρα έχει να κάνει και με την Κυριακή. Με τους αριθμούς που με έβγαλαν από τη γωνία. Από τότε δεν έχω σταματήσει να χαμογελάω. Σε κάποιες στιγμές την Κυριακή το βράδυ γέλασα κιόλας, δυνατά. Με τον Πάγκαλο που μιλούσε για την «καταστροφή της χώρας» , για το χειρότερο του εφιάλτη που πήρε σάρκα και οστά. Γέλασα πολύ με τον Κρανιδιώτη που είδε τις «δυνάμεις του χάους» να κερδίζουν την εκλογική αναμέτρηση.  Λίγο έλειψε να αναφερθούν στις δυνάμεις του σατανά. Καμία αναφορά σε ανθρώπους που ψήφισαν. Στους ίδιους ανθρώπους που τους ψήφιζαν. Ξαφνικά έγιναν δυνάμεις του χάους, συντεχνίες, κακή διαιτησία. Αληθινή, αυθεντική,  ποδοσφαιρική αντίδραση.  Ρεάλ και Μπαρτσελόνα εκτός τελικού…

 

Είδα το χάρτη της Ελλάδας να χωρίζεται στην πρωτεύουσα και την επαρχία.  Είδα τη γενιά μου αντίθετη έως αντίπαλη με τη γενιά των γονιών μου.  Σαν να είμαστε από την άλλη πλευρά του καθρέφτη και να βλέπουμε άλλη πραγματικότητα.  Ανησυχώ, αλλά ακόμα χαμογελάω.

Από την Κυριακή το βράδυ ανοίγω την τηλεόραση. Και μετά από πολύ καιρό καταλαβαίνω. Σαν να αποφάσισαν αυτοί εκεί μέσα στο κουτί να μιλήσουν μια γλώσσα που μπορώ να καταλάβω. Δεν εξαφανίστηκαν οι διγλωσσίες, το από κάτω κείμενο, οι λέξεις που σκόπιμα ταράζουν ή συγκινούν. Αλλά έχει προστεθεί μια άλλη γλώσσα. Που μπορώ να καταλάβω.

Τρόμαξα με τη Χρυσή Αυγή. Την Κυριακή και τη Δευτέρα και τώρα. Καλύτερη ώρα για την άρση της βουλευτικής ασυλίας δεν μπορώ να σκεφτώ. Και μου κόβει τη χαρά. Μαχαίρι. 

Με τρομάζουν όμως και όλοι αυτοί που θα μιλήσουν για αδιέξοδα, που θα θελήσουν διχάσουν ξανά. Με τρομάζουν και αυτοί που θα τους πιστέψουν. Μα πιο πολύ ακόμα με τρομάζουν αυτοί που δεν άλλαξαν, αυτοί που δεν έκαναν καν το μεγάλο λάθος της Χρυσής Αυγής.  Το πρόβλημα με το φασισμό είναι ότι δίνει άλλοθι  σε όλους. Ξαφνικά όλοι οι άλλοι είναι  λιγότερο λάθος, λιγότερο επικίνδυνοι. 

 Μόλις γυρίσαμε στη λάθος πλευρά του καθρέφτη.

Κάτι άλλαξε. Δεν έχει σημασία που θα πάει. Για μια φορά έγινε. Στη δική μου την ζωή ως πολιτικό ον έγινε τώρα.  Και δεν θα σταματήσω να χαμογελάω.

ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ

Τις τελευταίες μέρες κάτι έχει αλλάξει. Σκέφτομαι  τη γενιά της Μεταπολίτευσης. Το παραμύθι στο οποίο ζούσαν και πόσο κενοί θα πρέπει να αισθάνονται τον τελευταίο καιρό. Εμείς τα παιδιά τους,  τους κατηγορούμε για όλα, οι πολιτικοί που στήριζαν τους κατηγορούν για όλα, ολόκληρη η Ευρώπη τους κατηγορεί για όλα. Παράλληλα η ζωή τους καταρρέει και εκείνοι κατηγορούν τους εαυτούς τους για όλα.

 

Αγαπημένε κύριε και κυρία της Μεταπολίτευσης.

Εσύ που τόσα χρόνια πήγαινες στην κάλπη με κριτήριο τη δουλειά σου και τη δουλειά του παιδιού σου, μπορείς σήμερα να ησυχάσεις. Κανείς δεν μπορεί και δεν θέλει πλέον να βολέψει κανέναν. 

 

Εσύ που ήσουν ιδεολόγος. Που ήξερες τη διαφορά σκόρδο – κρεμμύδι.  Δεξιά, αριστερά και κέντρο. Τώρα μείνανε οι λέξεις. Εσύ στη βάση και στην κορυφή μια ιδέα που δεν είναι δικιά σου. Δεν είναι κανενός. 

Εσύ που τόσα χρόνια πήγαινες να ψηφίσεις γιατί ονειρευόσουν την Αλλαγή. Αυτή την πολύπαθη λέξη στα χείλια πολιτικών που για σένα όμως ήταν ένα καλύτερο αύριο. Αυτή την άνοιξη κανείς δεν σου τάζει Αλλαγή.  Η λέξη δεν προφέρεται γιατί ξέρεις  καλά ότι η όποια αλλαγή είναι να έρθει είναι για το χειρότερο.

Εσύ που τα τελευταία χρόνια πείστηκες για την ενοχή σου. Ομολόγησες, ανέλαβες την ευθύνη και πήγες πάλι στο παραβάν για να ψηφίσεις την τιμωρία σου, με την προϋπόθεση να γλιτώσεις τα παιδιά και τα εγγόνια σου. Έμαθες ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν θέλουν οι τιμωροί σου να σώσουν ούτε εσένα, ούτε τα παιδιά σου, ούτε το νόμισμά σου ούτε τη χώρα σου. Εκβιάζουν πάλι, την ίδια στιγμή που έχουν πει ξεκάθαρα ότι έχουν αποτύχει. Ζητούν τη συγχώρεσή σου για την αποτυχία τους, στην χρεώνουν για άλλη μια φορά και σε εκβιάζουν ξανά να αποτύχεις μαζί τους. Το είπαν και το λένε παντού ανοιχτά και όμως φοβάσαι να το ακούσεις. 

Άκουσέ το. Δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει ελπίδα. Είσαι επιτέλους ελεύθερος.

 

Και τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;

 Μπορείς να πας και πάλι στην κάλπη. Και να βάλεις μέσα όποιο χαρτάκι θέλεις.  Όποιο θέλεις. Ο δρόμος των μεγάλων κομμάτων είναι προδιαγεγραμμένος και τον ξέρεις. Γκρεμός. Υπάρχουν και οι άλλοι  που λένε ότι δεν θα τον ακολουθήσουν. Μπορεί να μπορούν, μπορεί και όχι. Δεν έχει σημασία όταν είσαι ήδη χαμένος. 

Βαθιά ανάσα.

Ελεύθερος.

ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ

Η τρόικα ζητάει λέει από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου να δεσμευτούν ότι θα υλοποιήσουν τα νέα μέτρα. Βέβαια δεν τους νοιάζει αν θα δεσμευτεί η αριστερά γιατί δεν περιμένει την αριστερά να κυβερνήσει την Ελλάδα μετά τις εκλογές (όποτε μας επιτρέψουν να τις κάνουμε). Δεν τους νοιάζει ούτε ο Κωστάκης, ούτε ο Γιωργάκης, ούτε η μικρή Αννούλα. Τους νοιάζει ο Αντωνάκης. Το συζητήσανε μάλιστα και είπαν λέει ότι αυτός θα είναι ο επόμενος που θα σχηματίσει κυβέρνηση. Αυτόν λέει θα ψηφίσουν οι Έλληνες.

Αγαπημένοι μου ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ φίλοι. Όσοι έχετε σκοπό στις επόμενες εκλογές να βοηθήσετε τον Αντωνάκη, τον Γιωργάκη, τον Κωστάκη και τη μικρή Αννούλα, σας παρακαλώ να εγκαταλείψετε το blog μου, να με σβήσετε από φίλη στο facebook και να διαγράψετε το τηλέφωνό μου. Δεν θέλω να σας συναναστρέφομαι. Δεν σας θέλω στη ζωή μου.

Άντε γεια.