Never Let Me Go

Αγαπώ ανθρώπους που η ζωή τους αλλάζει, βελτιώνεται, σώζεται με  μια μεταμόσχευση. Οι λίστες αναμονής όμως μόνο μεγαλώνουν. Το ανθρώπινο σώμα ασθενεί και πονάει. Η ψυχή μου πονάει μαζί του. Είμαι άνθρωπος και έχω ψυχή.

Ο κλώνος έχει;

Η επιστήμη μπορεί να δημιουργήσει ένα ομοίωμα ανθρώπου. Μπορεί όμως στο εργαστήριο να δημιουργηθεί ψυχή;

Στο μυαλό μου η εικόνα του ανθρώπινου σώματος διασωληνωμένου, να αναπτύσσετε άβουλα,  ξυπνάει τη σκηνή του Matrix. Αμέτρητα κορμιά σε αμέτρητες κυψέλες. Ο απόλυτος τρόμος.

Και τότε πως; Κλωνοποιούμε ανθρώπους  για την ιατρική και τους επιτρέπουμε να ζούνε πως; 

Φυλακισμένοι;

Ελεύθεροι;

Και τι γίνεται αν έχουν τελικά ψυχή;

Αυτό σταματάει τον πόνο της δικής μου;

Never Let Me Go λέγεται η ταινία και αναρωτιέμαι γιατί.

Τι είναι αυτό που αρνιέμαι να αφήσω να φύγει και τι είναι αυτό που θέλω απελπισμένα να με κρατήσει;

Δείτε την.  Η ατελείωτη μάχη της θρησκείας, της επιστήμης και της ανθρώπινης ανάγκης που ποτέ δεν βρίσκει απαντήσεις. Μόνο γεννά ερωτήματα. Ούτε η ταινία απαντά. Γεννά όμως πολύτιμη σκέψη.

Μαύρος Κύκνος - Ασπρος Γλάρος

The Word must be heard in Silence.

There must be Darkness to see the Stars.

The Dance is always danced above the hollow place, above the terrible Abyss.

Ursula Le Guin – The Earthsea Quartet

Η αλήθεια είναι απόλυτη. Η σιωπή της ανατριχίλας απλώθηκε στην κινηματογραφική αίθουσα ξεκάθαρα στον χορό του μαύρου κύκνου της Νίνας.  Η σκηνή αυτή είναι όλη η ταινία και η σκηνή αυτή με αφορά. Δεν είμαι μπαλαρίνα, δεν πρέπει να αλλάζω κάθε τόσο τα νύχια των ποδιών μου, δεν πρέπει να προσέχω το βάρος μου και να είμαι πειθαρχημένη.

Ή μήπως όχι?

Υπάρχει απόλυτο πλαίσιο, κοινώς αποδεκτό μόνο που κανένας από τους ανθρώπους που γνωρίζω δεν είναι μέσα. Είναι φτιαγμένο για να μην είναι κανείς μας μέσα. Κι όμως δεν έχω ψυχωτική οικογένεια, δεν θέλω να φτάσω στην κορυφή, δεν έχω μανία καταδίωξης.

Ή  μήπως όχι?

Υπάρχει απόλυτο πλαίσιο για να μην χωράει κανείς μέσα. Υπάρχει για να είναι κενό και να υποκρινόμαστε ότι είμαστε μέσα. Κι όμως δεν είμαι άρτια μπαλαρίνα, σεμνή κοπέλα, άψογη κόρη. Δεν είμαι Κύκνος ούτε μαύρος ούτε άσπρος. Και σίγουρα δεν είμαι Γλάρος.

Ή μήπως όχι?

Νιώθω το σκοτάδι μου. Το νιώθω να προσπαθεί να διαπεράσει τη σάρκα μου. Το ίδιο και το φως μου. Και τα αφήνω. Ή προσπαθώ. Μάλλον προσπαθώ. Και βλέπω. Την μικρή σκοτεινή μου σκέψη να γίνεται εφιάλτης και την όμορφη λαμπερή μου σκέψη να γίνεται όνειρο.

 Ισορροπία.

 Ζητούμενο.

 Ακόμα.