βόμβος

Πόσος καιρός;
Μέρες, μήνες λευκών σελίδων...

Χρειάζεται.

Ναι ξέρω μπαμπά τα γραπτά μένουν.

Η σιωπή δεν ειναι πάντα απουσία.

Ίσως να είναι ένα κενό διαστημα που θα το αξιοποιήσει το παρατηρητικό βλέμμα...

Ίσως να είναι ήχοι  εξασκημένου αυτιού...

Ίσως να είναι  αλλη μορφη κρότου.

Άκου

Μάθε να ακούς μαμά, αυτό είναι πάλι το μάθημα της ημέρας. 

Μάθε να ακούς και να ζεις.

Γιατί τα παιδιά δεν λένε τα πράγματα βαρύγδουπα, θα σου πουν την πιο μεγάλη αλήθεια τόσο απλά που μπορεί να την προσπεράσεις.

Και η ζωή έτσι τα λέει τα πράγματα, απλά και καμιά φορά και αυτή την προσπερνάμε.

Τα γράφω κι εγώ για να θυμάμαι και να μοιράζομαι, την άγνοια και τη γνώση.

Τα γράφω και λίγο βαρύγδουπα μέχρι να μάθω να τα γράφω απλά.

« -    Μαμά λείπουν πολλά παιδάκια από το σχολείο.

-          Αρρώστησαν μάλλον

         

-          Ναι και μερικά πήγαν στην πατρίδα τους.

-          ….

-          Ναι, του Θοδωρή του πονάει ο λαιμός του και η Ντάλια πήγε στην πατρίδα της.»

Ο Ηρόδοτος, ο Φειδιππίδης και ο John Foden

Το Σάββατο το απόγευμα βρεθήκαμε στο κέντρο της Σπάρτης. Λίγο παρακεί το άγαλμα του Λεωνίδα και δίπλα μας περνούσαν ο ένας μετά τον άλλο άνθρωποι που μόλις είχαν τρέξει 250 χιλιόμετρα σε μιάμιση μέρα. Αθλητές,  που ξεκίνησαν την Παρασκευή στις 7.00 το πρωί από την Αθήνα για να καταλήξουν λίγο παραδίπλα μας. Αθλητές που ήρθαν από όλη τη γη για να σταθούν στην αφετηρία και να πάρουν μέρος  στο 35 Σπάρταθλον και να υποβάλουν τον εαυτό τους στη δοκιμασία του Φειδιππίδη. 

Οι 265 που κατάφεραν να τερματίσουν, έφτασαν  σε μια πόλη χωρίς διακοπή κυκλοφορίας οχημάτων, με μηχανάκια και ποδήλατα να περνούν δίπλα τους, πεζούς να τους χαιρετούν τρέχοντας στο πλάι τους.  Εκτός φυσικά αν επρόκειτο για ντόπιους αθλητές που έφταναν στο τέρμα με τη συνοδεία της αστυνομίας, δυνατές επευφημίες και παραμερισμένα όλα τα εμπόδια. Οι υπόλοιποι δρομείς έφταναν στο τέρμα συγκινημένοι, καταβεβλημένοι και με τα βίας άκουγαν να προφέρεται σωστά το όνομά τους…..

Και ενώ είμαστε καθισμένοι στο πεζοδρόμιο μας πλησιάζει μια γυναίκα και δίνει στην κόρη μου ένα βραχιόλι που έγραφε «BRITISH SPARTATHLON 2017 IN MEMORIAM OF JOHN FODEN 1926-2016». Δεν τον ήξερα, δεν τον είχα ακούσει να αναφέρεται μέχρι να εκείνη τη στιγμή.  

Λοιπόν εν ολίγοις το Σπάρταθλον υπάρχει λόγω του  John Foden. Ο  Βρετανός δρομέας υπεραποστάσεων  με άλλους δύο συναθλητές  του, αποφάσισαν  το 1982 να διαπιστώσουν εάν είναι πιθανό να αληθεύει ο Ηρόδοτος όταν αναφέρει ότι ο Φειδιππίδης ξεκίνησε από την Αθήνα να πάει στη Σπάρτη να ζητήσει βοήθεια, και έφτασε την επόμενη μέρα. Και οι τρείς τους τον επαλήθευσαν.  Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία του Σπάρταθλον. Ο John Foden πέθανε πριν λίγους μήνες στα 90 του χρόνια και οι Βρετανοί αφιέρωσαν τον φετινό τους αγώνα στη μνήμη του.

 Οι Βρετανοί….

Ηρόδοτος : «καὶ πρῶτα μὲν ἐόντες ἔτι ἐν τῷ ἄστεϊ οἱ στρατηγοὶ ἀποπέμπουσι ἐς Σπάρτην κήρυκα Φειδιππίδην Ἀθηναῖον μὲν ἄνδρα, ἄλλως δὲ ἡμεροδρόμην τε καὶ τοῦτο μελετῶντα· τῷ δή, ὡς αὐτός τε ἔλεγε Φειδιππίδης καὶ Ἀθηναίοισι ἀπήγγελλε, περὶ τὸ Παρθένιον ὄρος τὸ ὑπὲρ Τεγέης ὁ Πὰν περιπίπτει»

Σαράντα

Σαράντα παλικάρια;

                                Σαρανταποδαρούσα;

                                                                     Σαράντα χρόνων! 

                               

Μεγάλη χαρά.

 Συμπλήρωσα τέσσερις δεκαετίες ζωής σε αυτό τον πλανήτη. Και επειδή με τα πολλά πειράγματα για τα πολλά μου χρόνια, σκέφτηκα λίγο να παραμείνω στη δεκαετία των 30 για μερικά χρονάκια ακόμα, να τι με έκανε να σηκώσω το πόδι και να διαβώ με χαρά την πόρτα του μεγάλου τέσσερα.

·        

•  Για αρχή το 39 είναι βαρετό. Φαντάζει και λίγο μεγαλύτερο από την ηλικία του. Δηλαδή και ένας ολόκληρος χρόνος στο 39 είναι σα είσαι ένα βήμα μακριά από τη μεγάλη απόφαση
•  Η δεκαετία των 30s γιορτάστηκε και με το παραπάνω. Ακόμα και το Sex and the City τελείωσε και μπήκε στα 40s
•   Ο τελευταίος χρόνος των 30s είχε από όλα. Άλλαξα τη ζωή μου ριζικά, άλλαξα πορεία καριέρας και στόχους, είδα το μικρό μου να κάνει τα πρώτα του βήματα και τη μικρούλα να σχηματίζει τα πρώτα της γράμματα.

Και κάπως έτσι είμαι εδώ καθισμένη πάνω σε ένα στρογγυλό, ολοστρόγγυλο σαράντα.

 Έναν μεγάλο αριθμό που μου μοιάζει μικρός όταν κοιτάω πίσω τα βήματα που έφεραν στη πλάτη του. 

Πάντως φαίνεται νόστιμος και ζουμερός και λέω να μην του αφήσω ψίχουλο, ψιχουλάκι ή ψυχουλάκι….

Φυλαχτό

Από μικρή είχα πολύ μακριά μαλλιά. Μου αρέσουν τα μακριά μαλλιά.  Τα τελευταία χρόνια δοκίμαζα και τα πιο κοντά. Όταν όμως έμεινα έγκυος στο δεύτερο άκουσα για τη δωρεά φυσικής τρίχας για παιδιά που κάνουν θεραπείες. Αποφάσισα  λοιπόν να τα αφήσω για μια τελευταία φορά πολύ μακριά. Τα μαλλιά στην εγκυμοσύνη είναι πιο πολλά, πιο δυνατά πιο λαμπερά και ακόμα άβαφα. Και εγώ θα τα χαιρόμουν και θα τα δώριζα στην καλύτερή τους κατάσταση. 

Έτσι κι έγινε.  Πέρασε η εγκυμοσύνη και τα μαλλιά μου ακόμα μεγάλωναν. Και επειδή η ομάδα που συγκεντρώνει τις κοτσίδες ανακοίνωσε ότι είχε αρκετές μέχρι το τέλος του 16, είπα να περιμένω κι άλλο λίγο, και το μωρό έγινε ενός, πέρασε και ο θηλασμός και η κοτσίδα μου μάκραινε. 

Και έτσι την έκοψα.  Και από τότε την έχω στο συρτάρι μου. Η ομάδα έβγαλε καινούρια ανακοίνωση και ακόμα η κοτσίδα ακόμα δεν έχει βρει το στόχο της. 

Εγώ πάλι φεύγω. Αύριο. Για άλλο στόχο, διαφορετικό. Και η κοτσίδα θα έρθει μαζί μου. Μέχρι να βρει το δικό της δρόμο, θα με ακολουθήσει στον δικό μου καινούριο. Κάτι από την παλιά ζωή. 

Φυλαχτό.