Κάποτε στα χρόνια
του κομμουνισμού στη Σοβιετική Ένωση οι γιατροί αμείβονταν πραγματικά ελάχιστα.
Ο μισθός ενός ελαιοχρωματιστή ήταν αρκετά μεγαλύτερος από εκείνον ενός γιατρού.
Τα νοσοκομεία ήταν κρατικά. Και τα πανεπιστήμια κρατικά ήταν. Η λογική ήταν ότι
το κράτος έχει πληρώσει για τις σπουδές του γιατρού πολλά χρήματα για πολλά
χρόνια. Ενώ ο ελαιοχρωματιστής δεν κόστιζε τίποτα στον κρατικό μηχανισμό. Κάποια στιγμή ο γιατρός έπρεπε να ξεχρεώσει το
κράτος.
Σήμερα στα χρόνια
του καπιταλισμού στις ΗΠΑ, ο γιατρός αμείβεται αρκετά καλά. Ο μισθός ενός ελαιοχρωματιστή
δεν πλησιάζει το μισθό ενός γιατρού. Τα νοσοκομεία δεν είναι κρατικά. Ούτε τα
πανεπιστήμια είναι κρατικά. Ο γιατρός για να σπουδάσει πρέπει να πάρει ένα
υπέρογκο δάνειο. Όταν θα τελειώσει τις σπουδές του θα προσληφθεί αμέσως από το
νοσοκομείο που από τον μισθό του αναλαμβάνει
να του πληρώνει τη δόση του δανείου. Κάποια στιγμή ο γιατρός πρέπει να
ξεχρεώσει τις τράπεζες.
Κάπου ανάμεσα
στον χωροχρόνο βρίσκεται η Ελλάδα.
(Λίγες σκέψεις,
γιατί τα γεγονότα θα μας προλάβουν)
