Πριν λίγες μέρες
μάζεψα τα βρεγμένα μαλλιά της μικρής μου με μια πετσέτα και της είπα “Τώρα
είσαι σαν την Erykah Badu”
. “Τι είναι Erykah Badu μαμά;” Άρχισα να της τραγουδάω.
«Πάλι» “Λοιπόν, αύριο θα δούμε την Erykah Badu” Και την είδαμε…
Μεγάλωσα
μόνη στο σπίτι. Και όταν μεγάλωσα και ήρθε μια στιγμή, επέλεξα να μείνω μόνη σ’ένα σπίτι. Και μετά
σε ένα άλλο. Και μετά αποφάσισα να
μοιραστώ το χώρο μου, τη ζωή μου. Χορτασμένη, γεμάτη. Μετά αποφάσισα να
μοιραστώ εμένα. Να μοιραστώ το σώμα μου κυριολεκτικά. Τη ζωή μου και μετά πάλι.
Άλλη μια φορά.
Σήμερα ήμουν μόνη στο σπίτι. Συνήθως όταν είμαι μόνη στο
σπίτι θα βρω την ευκαιρία να επικοινωνήσω. Να ακούσω μια αγαπημένη φωνή που μου
έχει λείψει, να φέρω το σπίτι στην κατάσταση που με ηρεμεί, να δω μια ταινία.
Δεν έκανα ακριβώς αυτό. Σχεδόν.
Μουσική. Έχει τη μαγική ιδιότητα να φυλακίζει μέσα της το
παρελθόν σου. Τις μυρωδιές σου, τις σκέψεις σου όταν την πρωτοαγάπησες, τις εικόνες
που δημιούργησες, τους ανθρώπους που τη μοιράστηκες. Τα πατήματά σου, το δρόμο που σε έφερε μέχρι το σήμερα.
Σήμερα ταξίδεψε το σπίτι και εγώ χαμογελούσα. Ακόμα χαμογελάω.
