« Η νοσταλγία. Αυτό είναι. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στο οποίο να επιστρέφω τόσο συχνά. Όχι με τη ρομαντική της έννοια, αλλά με αυτή που σου σκίζει τα σωθικά, που σου φανερώνει ξανά το αληθινό σου πρόσωπο - το πρόσωπο που η ροή της καθημερινότητας σε κάνει να ξεχνάς - πριν σε εκσφενδονίσει πάλι μπροστά.»
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης απαντά στην ερώτηση τι είναι πατρίδα.
Και είναι αυτό. Ακριβώς. Κάθε φορά το ίδιο συναίσθημα. Σε κάθε επιστροφή.
Σκέφτομαι εκείνους που δεν έχουν πατρίδα. Τόπο δικό τους. Ρίζα, αρχή. Όσο και αν προσπαθώ δεν θα το νιώσω ποτέ. Ίσως γιατί δεν θέλω πραγματικά. Γιατί αυτή είναι η μόνη μοναξιά που με τρομάζει. Να μην έχει «γραφτεί» το αληθινό μου πρόσωπο πουθενά. Και να το ψάχνω μόνη μου, χωρίς να μου φανερωθεί αυθάδικα και απροσκάλεστα. Με ή χωρίς επιλογή, το αληθινό σου πρόσωπο που το ξέρει ακόμα και το χώμα. Μεγάλη ελευθερία. Ανάσα, ξεκούραση.
Για κείνους που έχουν πατρίδα και την έχουν ξεχάσει, ας κάνουν μια επιστροφή. Είναι καιρός.
Για κείνους που δεν έχουν, να βρουν. Να δημιουργήσουν. Για εκείνους που θα ‘ρθουν.
Γιατί υπήρξαμε. Ότι και να γίνει.
