Πάλι μία ταινία
τα έκανε όλα.
Μετά από εκείνο
το ξαφνικό χαμόγελο του Μαΐου, οι οθόνες σταμάτησαν να μου χαρίζουν χαμόγελα.
Απορία ναι και σε μεγάλη ποσότητα. Θλίψη, φόβο. Τιμωρήθηκα μάλλον. Ήθελα μάλλον
να χαμογελάσω και βιάστηκα.
Έπειτα πάλι τα
έκλεισα όλα. Για μεγάλη περίοδο. Στο Off οι οθόνες. Βοήθησαν και οι συγκυρίες , λίγο και η αντίδραση
στην απογοήτευση, λίγο και η ζωή που μπήκε σε άλλο δρόμο. Πάει…
Από το καλοκαίρι
η τηλεόραση είναι σβηστή. Και να την ανοίξω δείχνει μόνο χιονοθύελλα. Οπότε θα μας
αδειάσει τη γωνιά γιατί πιάνει και χώρο.
Στη μικρή μου
οθόνη διαβάζω και βλέπω μόνο βία. Και απόψεις που αντιδρούν ή τη θρέφουν.
Ανάμεσά μας. Και στο «μας» βάζει ο καθένας ότι θέλει. Μου φαίνεται ότι στ΄
αλήθεια χωράει ό,τι ο καθένας θέλει. Αρκεί να έχει λίγο από μας.
Κάτω από το σπίτι
μας, μέσα στο σπίτι μας, στη γειτονιά μας, ανάμεσα στους φίλους μας, στις δουλειές
μας, στην πόλη μας, στο κράτος μας, στο μυαλό μας. Όποιος και να είναι ο άλλος,
σίγουρα ο ένας είναι ένας από μας.
Και μετά απόψεις.
Απόψεις για τη βία. Απόψεις για τη μη βία. Απόψεις για το τι είναι βία. Και όλα με μια μορφή βίας.
Κούραση.
Μέχρι χτες.
Και γέλιο και
χαμόγελο και άλλη οπτική. Από πλάσματα
ανθρωποειδή με ιδιαίτερο κοινό χαρακτηριστικό το γένος θηλυκό και το μητρικό ένστικτο. Μια
κατηγορία ανθρώπων με ιδιαίτερη δύναμη που έχω κάθε λόγο να θέλω να γνωρίσω. Το
χαμόγελο γύρισε και το μοιράζομαι.
Είναι και λίγο απάντηση είναι και λίγο
απόφαση.
